Birkaç yıl önce tatilde bir sokak şairiyle karşılaştım. Çok eski bir daktilonun başında, insanların uygun gördüğü her şeye kısa şiirler yazıyordu.
Şiirlerini ince, soğan kabuğu kâğıdına daktilo ediyordu. Kağıda çarpan tuşların kendine özgü çıt çıt sesini daha dün gibi hatırlıyorum. Günümüzün dizüstü bilgisayarları ve dokunmatik ekranları dünyasında tamamen yabancı bir sesti bana açıkçası.
Şehir merkezindeki popüler bir kitapçının hemen yanındaydı. Sonuçta konum çok önemlidir. Meşgul, bitkin düşen alışveriş yapan insanlar durup bu ilgi çekici adamı ve sergilediği gösteriyi seyretmekten kendilerini alamıyorlardı.
Hizmetlerini sordum. Önümde birkaç müşteri olduğunu ama kişisel bir şiir yazmak istersem adımı yazmamı istedi. Tutkulu olduğum her şeyi dahil etmemi önerdi. Ben de adımı ve “sanat” kelimesini yazdım ve önüne koydum.
Kitapçıya girmek ve alışveriş yapmak için ayrıldım yanından. Bir saat sonra döndüm ve şair bana şiirimin bittiğini söyledi. İşte benim için yazdığı şiirin bir fotoğrafı:
Şiirinde en sevdiğim mısrası şöyle:
“Boyayı, insanın nezaket eksikliğinden çıkabileceği bir merdiven inşa edene kadar gerin.”
Şairin adı Kevin Devaney’dir. Web sitesinde, “Sarah Lawrence College MFA programından (2011) mezun olduğunu ve sözlü bir söz savunucusu” olduğunu belirtiyor.
Sanatın günlük yaşamla kesişmesi için yeni yollar bulma konusunda tutkulu biridir. Çalışmalarının daha fazlasını Instagram sayfasında bulabilirsiniz.
Kevin Devaney’de hayran olduğum şey tutkusu ve korkusuzluğudur. Tatillerde, işlek bir caddede dükkan açmaya ve performans sergilemeye pek fazla insan istekli değildir.
Biraz daha uzun süre itin
Kaçımız korku tarafından geride tutulduk? Kafamızın içindeki o dırdırcı ses bize yeterince iyi olmadığımızı söyleyerek mi acaba?
O halde belki de korkularımızın cevabı “boyayı germektir”. Yaratıcı fırçalarımızı (veya kullandığınız araçları) çıkarın ve dalın resme.
Peki ya korku, diye soruyorsunuz? Nasıl cesur olabiliriz ve kim olduğumuzun özünü nasıl geri kazanabiliriz? Ya da kim olmak istiyoruz?
Neyse ki, yeniden cesur olmanın bir yolu var. Tek gereken şey:
Bırakmayı öğrenmek…
Geçmişi bırakın gitsin ve uzaklaşsın sizden. Sizi yıldıranların seslerini duymazdan gelin. Kendi korkularına saplanıp yelken açanlar tarafından tehdit edilirler.
Kendinizden şüphe duymanızı ve başarısızlık korkunuzu bırakın bir kenara. Gerçek benliğinizin ortaya çıkmasına izin vermek için biraz risk alın canım. Diğerleri özgünlüğünüzü ve benzersizliğinizi takdir edecekler emin olun.
Ve yere serilirseniz, üzerinizdeki tozu silkin ve bu deneyimlerinizden dersler çıkarın. Neyin yanlış gittiğini bilin. Başkalarını suçlayarak zaman kaybetmeyin asla, bu onların suçu olsa dahi. İleriye doğru daha iyi bir yol bulun. Toplanın ve hazır olduğunuzda tekrar deneyin...
“Olağanüstü faydalar, biraz daha fazla zorlayabilen küçük bir azınlık insan için tahakkuk ediyor.” Seth Godin
Sarılmak ve kavramak
Yazar Melissa Kirk, Psychology Today dergisi için yazdığı bir makalede, salıvermenin gücü hakkında şunları söylemişti:
“Hayatımda başıma gelen en harika şeyler, bir şeyi bırakmanın felç edici dehşetiyle yüzleşmemin doğrudan sonuçları oldu. İster bir ilişki, ister bir iş, ister kendimle ilgili bir hikaye, nelerde iyi olup olmadığımla ilgili bir hikaye, hayatımdaki en iyi şeyler, nefesimi tutmayı ve terörün altına dalmayı seçtiğimde geldi; ki daha önce yüzlerce kez denedim ve başarısız oldum.”
Yazar ve farkındalık uzmanı Jon Kabat-Zinn, aşağıdaki YouTube video anlatımında, özellikle onlara sahip olmadığımızda veya bizim için iyi olmadıklarında, bir şeylere “yapışmayı ve kavramayı” bırakmamız için bizi teşvik ediyor.
Kabat-Zinn, Hindistan’da maymunları nasıl tuzağa düşürdüklerini anlatıyor. Hindistan cevizine bir delik açarlar ve hindistan cevizini bir ağacın dibine bağlarlar.
Sonra hindistan cevizinin içine bir muz koyuyorlar. Delik, maymun muzu kavradığında yumruğunun büyüklüğü maymunun elini çekmesini engelleyecek şekilde yapılmıştır.
Maymunlar muzu bırakmayı reddediyor. Kendi arzularına kapılıyorlar.
Biraz tanıdık geldi mi?
Kaçımız bir arzuya tutunuyoruz? Sağlıksız alışkanlıkları, ilişkileri veya davranışları ne sıklıkla kavrar ve bunlara tutunuruz?
Kabat-Zinn’in işaret ettiği gibi, bırakmak aslında “olmasına izin vermek” demektir. Bir şeye kapılmamak için kendinize izin vermektir. Kavramayı ve tutunmayı bıraktığımızda, psikolojik muzdan kurtulur, özgürlüğün kapılarını açarız. Olmak istediğimiz kişi olma özgürlüğünün kapılarını açarız yani...
Daha barışçıl bir devlet
Sokak şairi Kevin Devaney bana ilham verdi. Yaratıcı tutkunun ne kadar büyük bir armağan olduğunu hatırlattı, eğer cesur olmaya istekliysek, korkularımızı bırakalım ve sanatımızı dünyayla paylaşalım.
“Bırakmak, daha huzurlu bir ruh hali içinde yaşamamıza ve dengemizi geri kazanmamıza yardımcı olur. Başkalarının kendilerinden sorumlu olmalarını ve bize ait olmayan durumlardan elimizi çekmemizi sağlar. Bu bizi gereksiz stresten kurtarır.” Melodi Beattie
Umarım sizi engelleyen her ne varsa bırakırsınız ve yeniden cesur olmayı öğrenirsiniz. Bunu yapmak, hayatınızı ve diğer birçok kişinin hayatını zenginleştirecektir.
Ayrılmadan önce...
Ben John P. Weiss. Karikatürler çiziyorum, manzaralar çiziyorum ve hayat hakkında yazıyorum. Okuduğunuz için teşekkürler…
Comments