67 yaşındaki bir adam elinde silahla Las Vegas'taki Nevada Üniversitesi (UNLV) kampüsüne gizlice girdi. Beam Hall'da üç eğitimciyi vurup öldürdüğü Lee İşletme Okulu'na gitti. Dehşete kapılan öğrenciler ve personel silah seslerinden kaçarken kargaşa çıktı. Üniversite hemen kampüs uygulaması aracılığıyla "kaç, saklan, savaş" talimatlarını içeren bir acil durum alarmı yayınladı.
Yakındaki öğrenci birliği kafeteryasında, bir öğrenci telefonunu henüz kontrol etmemişken, üniformasını giymiş bir Hava Kuvvetleri ROTC üyesi, iki ROTC arkadaşıyla öğle yemeği siparişi vermeye hazırlanıyordu. Aniden bir gürültü duyulduğunda, başlarını kaldırıp panik içinde koşan öğrencileri gördüler.
Üç ROTC öğrencisi, ciddi bir durum olduğunu hissedip soru sormak yerine diğerleriyle birlikte kaçmayı tercih etti. Kampüsün dışına çıktıklarında bir restorana sığınarak güvenlik aradılar. Telefonlarındaki UNLV uygulaması, kampüste silahlı bir kişinin bulunduğu uyarısını ve "kaç, saklan, savaş" talimatını göstermekteydi.
Restoran personeline neler olduğunu anlattılar ve personel hemen kapıları kilitleyerek yerel haber kanalını açtı.
Dışarıda acil durum araçlarının sirenleri çalıyordu. İçeride haberleri büyük bir dikkatle izlediler. Haber kanalı, kampüste bilinmeyen sayıda kişinin vurulduğunu söylüyordu. Ayrıca olaya kaç kişinin karıştığı da bilinmiyordu.
Yalnız bir saldırgan mıydı, yoksa birkaç tane mi idi?
Daha sonra, genç ROTC öğrencilerinden biri telefonunu çıkardı ve ailesine, kampüs dışında olduğunu ve güvende olduğunu belirten bir mesaj gönderdi.
O genç delikanlı benim oğlumdu.
Saldırganlar kendi adlarına şiddet uygulamaya hazırdılar.
Oğlum, karım ve benim aramda bir dizi kısa mesaj alışverişi oldu.
"Arabam kampüsün karşısında. Planım, ortalık yatışıncaya ve bir haber güncellemesi gelene kadar burada kalmak," diye mesaj gönderdi oğlum bana.
"İyi plan" diye yanıtladım.
Oğlum mesaj gönderdi: "Haberlerde ikinci bir şüpheli olmadığı belirtiliyor." ve "Hala bir haber güncellemesi bekliyorum. Arkadaşlarım, eşyalarımızı almamızın güvenli olup olmadığını polise soracaklar. Eğer güvenli değilse, geri dönecekler ve babamın bizi alabileceği bir yere gideceğiz."
Eşim, "Tamam, kulağa hoş geliyor." diye yanıtladı.
Boston'daki akrabalarımdan bir dizi kısa mesaj almaya başladım. Anlaşılan, yaşanan silahlı saldırı olayı çoktan her yerde haber olarak yayılmıştı. Amerikan yaşamı hakkında ne kadar da üzücü bir gerçek bu.
"İnsanlar geceleri yataklarında huzur içinde uyuyorlar çünkü kaba adamlar onlar adına şiddete başvurmaya hazır." George Orwell
Yerel haberlerde, kolluk kuvvetlerinin UNLV'ye gösterdiği yoğun tepkiyi ve bunu takip eden ambulansların art arda gelmesini izledim.
Daha sonra, kampüsteki iki polis memurunun şüpheliyle karşılaştığını öğrendik. Videoda, bir memurun yere düşüp, toparlandığı ve nihayet silahlı şahsı vurarak öldürdüğü görülüyor. Bir hayatın kaybı her zaman trajiktir, fakat bizi korumak için her şeyi göze alan kadın ve erkeklere şükran duyuyorum.
Bunun üzerine, açıkçası polislik kariyerimi düşündüm.
Birçok kez kritik durumlara yanıt verirken kendimi buldum; bunlar arasında akıl hastası bir silahlı adamın bulunduğu olaylar da vardı. Bu tür çağrılar daima korkutucu olmuştur, fakat almış olduğunuz eğitim ve tecrübe devreye girer ve bu tür karşılaşmaların stresi ve şoku genellikle saatler veya günler sonra etkisini gösterir.
UNLV'deki silahlı saldırı sırasında içimdeki eski polis hisleriyle karşılık vermek ve oğlumun güvende olduğunu bilmek istedim. Ancak, kendimi kandırmamalıyım; ben artık emekli bir polis memuruyum. Bu tür durumlar genç ve yetenekli polis profesyonellerine bırakılmalı.
Hızlı müdahale sayesinde silahlı saldırgan daha fazla can kaybı yaşanmadan etkisiz hale getirildi.
Kampüse gidip arabasını alamayan oğlum, beni arayarak onu almamı istedi. Kampüs civarındaki trafik korkunçtu, bu yüzden South Eastern Bulvarı boyunca yürümeye karar verdi. Üniforma giydiğini ve yürüyeceği yolun pek de iyi olmadığını biliyordum. Oğlum 1,80 boyundan uzun ve Tekvando'da siyah kuşak sahibi olsa da, bu durum beni hâlâ endişelendiriyordu.
Neyse ki oğlum güneye doğru ilerledi ve ben onu alabildim.
O akşam ve ertesi gün haberlerde daha fazla detay ortaya çıktı. Silahlı şahıs, Kuzey Carolina'dan emekli bir profesördü. 2020 yılında UNLV'de öğretim görevlisi pozisyonuna başvurmuş ancak reddedilmişti. Ayrıca eski öğrencileri tarafından eksantrik fakat "çok sevimli" biri olarak tanımlanıyordu.
Bazı insanların nasıl bu kadar değişime uğrayarak şiddete meyledebileceğini merak etmeme neden oldu.
Ama sanırım artık bunun bir önemi de pek yoktu.
Yıllar önce rock yıldızı Don Henley "New York Minute" adlı bir şarkı söylemişti.
Şarkı şu sözlerle başlıyor:
"Harry woke up dressed all in black
He went down to the station
And he never came back
They found their clothes scattered somewhere on the track
And the morning won't be on Wall Street
It had a house
A girl's love
But men sometimes fade away as the years pass
One day he crossed a line and there was too much in this world
But I guess it doesn't matter anymore."
"Harry tamamen siyah giyinmiş olarak uyandı,
Istasyona gitti,
Ve asla geri dönmedi,
Kıyafetlerini pistte bir yere dağılmış halde buldular,
Ve sabah Wall Street'te olmayacak.
Bir evi vardı,
Bir kızın aşkı,
Ama erkekler bazen yıllar geçtikçe kaybolurlar,
Bir gün çizgiyi aştı ve bu dünyada çok fazla şey vardı,
Ama sanırım artık bunun bir önemi yok."
UNLV'ye gelip diğer eğitimcileri öldüren profesörün başına ne geldiğini bilmiyorum. Belki UNLV'nin onu işe almamasına öfkelenmiştir. Ya da belki hayatı umduğu gibi ilerlememiştir.
Bir şekilde şiddete başvurmayı seçmiş ve kendini kaybetmişti.
“Fakat erkekler bazen yıllar geçtikçe kendini kaybedebilirler.
Bir gün bir çizgiyi aştı ve bu dünyada çok fazlaydı
Ama sanırım artık bunun bir önemi yok."
Hayat New York'ta bir dakikada değişebilir.
Bir gün her şey mükemmel giderken, birdenbire patronunuz iş pozisyonunuzun kaldırıldığını söyleyebilir. Ya da eşinizin boşanma isteğiyle karşılaşabilirsiniz. Belki de emekli olduktan birkaç yıl sonra kendinizi tamamen amaçsız hissedebilirsiniz.
Bazı insanlar "inanılmaz kaderin yaylarına ve oklarına" karşı direnerek askere gitmeye hazır gibi görünür ve yeniden toparlanıp ilerlemenin bir yolunu bir şekilde bulmayı başarırlar.
Diğerleri ise umutsuzca kendilerini kaybedeler.
Hayatımızın Kötü Aydınlatılmış Merdiveni
Emniyet teşkilatındaki 26 yıllık görevimin ardından birkaç yıl önce emekliye ayrıldım ve yaratıcı yaşamımı özgürce sürdürme fırsatı buldum.
Bir dönem polis departmanı yoklamaları için erkenden kalktığım ve yoğun bir polis şefi olarak birçok sorumluluğu üstlendiğim günlerin ardından, şimdi sabahlarımı arka bahçemdeki vahada, kitap ve kahve ile geçiriyorum. Bu, yükselen güneşin ışıkları ve kuş seslerinin okuduğum satırlarla harmanlandığı, hayatımın entelektüel ve kişisel ifadeyle zenginleştiği kutsal bir ritüel gibi.
Bu vakitlerde aklımın ve ruhumun en derin yerlerine dokunan hikayeler ve denemeler yazıyorum. Bazen de sabah ritüellerim, huzur, amaç ve neşe hissi ile sınırlı ruhsal uyanışlarım oluyor.
Merhum İngiliz filozof Roger Scruton, yaşadıklarımın bir kısmını şu sözlerle yansıtıyor:
“Hayatı açık fikirli ve cesurca yaşayan herkes, anlamla dolu ama kelimelerle ifade edilemeyen anlar yaşayacaktır. Bu anlar bizim için paha biçilemezdir. Onlarla karşılaştığımızda, hayatımızın karanlık ve dolambaçlı yollarında ansızın bir pencere açılır ve bu pencereden, ait olduğumuz ama henüz giremediğimiz, daha aydınlık ve güzel bir dünyayı seyrederiz. Bu dünyayı bilim dışı bir kurgu olarak değerlendiren birçok kişi var. Bunun gerçek ve önemli olduğunu düşünen tek kişi ben değilim.”
Derin bir minnettarlık hissi içindeyim.
Kanatları altında beni barındıran ve akıl hocalığı yapan sevgi dolu bir ailem ve değerli insanlarla çevrili olduğum için kendimi çok şanslı hissediyorum. Ve biliyorum ki herkes bu kadar şanslı değil.
Uyumlu ve nispeten mutlu bir insan ile ruhu acı ve nefretle dolu biri olmak arasındaki çizgi genellikle çok incedir. Hayatın kırılganlığını ve aramızdaki insanların hayatlarının ne kadar hassas olabileceğini unutmamalıyız. Tek bir gülümseme veya nezaket eylemi, umudu bulmakla vazgeçmek arasında büyük bir fark yaratabilir.
Ve insanlar pes ettiğinde, ortaya çıkan karanlık trajik sonuçlara da yol açabilir.
Ruhun Coğrafyası
Bugün oğlumu yerel bir lokantada kahvaltıya götürdüm.
Mekan, yumurtaların, kreplerin, kahvelerin ve cumartesi sabahı şakalarının keyfini çıkaran konuşkan müşterilerle dolup taşmıştı. Ardından bir garson yüksek sesle, "Lütfen herkes dikkatini bana versin!" diye seslendi.
Restoran sessizliğe büründü.
Garson, "Bugün Mario'nun doğum günü ve hepinizin 'Mutlu Yıllar' şarkısını söylerken bize katılmanızı istiyorum," dedi. Mario'ya baktığımda, yirmili yaşlarının başında, zayıf bir gençti ve davranışları ile özgün konuşma tarzı, spektrumda biri olabileceğini düşündürüyordu. Daha önce hem oğluma hem de bana hizmet etmiş ve her zaman son derece profesyonel ve cana yakın olmuştu.
Hepimiz katıldık ve kuvvetli bir şekilde Mutlu Yıllar şarkısını söylerken, Mario da restoranın önünde gülümseyerek bize eşlik ediyordu.
Bitirişimizde herkes alkışladı ve Mario bağırdı: "Herkese teşekkürler, sizlere harika bir tatil sezonu diliyorum!" Mario'nun hafif otistik özellikleri göstermesine karşın duygusal olgunluğu yaşını aşmıştı ve bu beni derinden etkiledi. Onun varlığı huzur vericiydi; sanki hayatın anlamını çoktan keşfetmiş gibiydi ve huzurlu bir ruha sahipti.
"Ruhun bir iç manzarası, bir coğrafyası vardır; hayatımız boyunca onun temel hatlarını keşfetmeye çalışırız. Onu, bir taşın üzerindeki suyun akıcı hatları gibi kolayca bulan ve evinde hisseden şanslı insanlar vardır. Kimileri onu doğdukları yerde bulurken, diğerleri kurak bir sahil kasabasını terk edip çölde kendilerini yenilenmiş hissedebilirler. Engebeli kırsalda doğup şehrin yoğun ve meşgul yalnızlığında huzur bulanlar da var. Bazıları için arayış, bir başkasının izini sürmektir; bir çocuk, bir anne, bir büyükbaba, bir erkek kardeş, bir sevgili, bir koca, bir eş ya da bir düşman. Hayatımızı mutlu ya da mutsuz, başarılı ya da tatminsiz, sevilen ya da sevilmemiş olarak geçirebiliriz; ruhumuzdaki bükülmüş demir çözülüp yerine oturduğunda, tanınmanın şokuyla soğukkanlılıkla hissettiğimiz acıyı fark etmeden." Josephine Hart
Mario'nun spontane doğum günü kutlaması, özellikle UNLV'deki olayın stresi ve trajedisi sonrasında, harika bir an olmuştu. Hayatın iniş çıkışlarına rağmen, çoğumuzun hala kendi yolumuzu bulabildiğimizi anlamamı sağlamıştı.
Hayatın zorluklarına ve aşağılamalarına katlanırız ama sonunda yolumuzu buluruz.
Güçlü ve zayıf yönlerimizi, başarılarımızı ve başarısızlıklarımızı kabulleniriz. Zamanla ve olgunlaşarak ailemize ve arkadaşlarımıza olan şükranımızı ve sevgimizi artırırız. Emeklilik dönemine girerken tutkularımız ve zevklerimizle daha fazla bütünleşiriz.
Ama ne yazık ki bazıları daha az şanslıdır.
Don Henley'in “New York Minute” şarkısındaki zavallı Harry gibi, siyahlar giyer, kendini bir trenin önüne atar ve hayattan vazgeçer. Ya da UNLV'ye silahla gelen, başkalarına zarar vermeye kararlı, ancak içten içe kendisine ölümcül bir şekilde zarar verdiğini bilerek ölen acı ve kırgın profesör.
Her insanın ruhunun coğrafyası farklıdır.
İrlandalı yazar Josephine Hart'ın güzel sözlerini yinelemek gerekirse, “…tüm hayatımız boyunca onun ana hatlarını ararız.” Ancak zamanla, çabayla ve sabırla onun sınırlarını çizebilir ve huzurumuzu bulabiliriz.
Bir ömür boyu süren mücadele, belirsizlik, gözyaşı ve kahkaha sonrasında, olmamız gereken kişiye dönüşebiliriz.
Ruhumuzun coğrafyasını keşfederiz... Ve sonunda yerimize geçeriz...
Spam'ın Laneti
İtalya'nın Pisa şehrinde, bu fayton operatörünü telefonuna İtalyanca küfür ederken fotoğrafladım.
Belki de spam e-postalara küfrediyordu? Son zamanlarda birçok okuyucu benden şüpheli bağlantılar içeren sahte e-postalar aldıklarını bildirdi.
E-postalar spamdı.
Spam olduğunu anlamak kolaydır çünkü adınızın yanındaki e-posta adresine tıkladığınızda garip bir detay fark edersiniz.
E-posta adresim john@johnpweiss.com. Okuyuculara nadiren kişisel e-posta gönderirim, ancak gönderirsem görmeniz gereken tek e-posta adresi bu olacaktır.
Aksi takdirde, sahtecilik ve spam e-postalarını dikkate almayın. Sadece engellemeye basın ve silin.
Ben de onları alıyorum.
Bazıları, kayınvalidem veya takip ettiğim blog yazarları gibi davranarak, daima sahte e-posta adresleri kullanıyor ve kötü amaçlı yazılım içeren bağlantılara tıklamamı istiyorlar.
Spam gönderenlerin rahatsız edici e-postalarını engellemenin ve silmenin dışında bir çözüm olmadığını düşünmüyorum.
Spam gönderen biri olmak acınası bir varoluş olsa gerek.
Okuduğunuz için teşekkürler,
John P. Weiss
Commentaires