Hatalarımızı gizleriz... Bazen eğer şanslıysak ihtiyacımız olan şey, bizi beklediğimizden önce bulur.
Walter'ın durumunda istediği şey yenilgiydi. Yok etme. Yalnızlığına, umutsuzluğuna, üzüntüsüne son vermekti. Bu yüzden kahve kupasına bol miktarda viski döktü.
Daha acil çözümleri deneme cesaretinden yoksundu açıkçası.
Hayatı boyunca pasifist olarak ateşli silahlardan ve şiddetten nefret etti. Böylece silahlar, bıçaklar, ölümcül saldırılar ve diğer şiddet içeren sonlar söz konusu bile olamazdı. Haplar bir seçenekti ama haplardan nefret ediyordu. Belki bir yanı, düşüşünü gözlemleyebilmek için sürecin yavaş olmasını istiyordu. Çünkü acı çekmenin bir tür kefaret olduğunu düşünüyordu. Her gün alkolü kötüye kullanmak zamanla kesinlikle peşinde olduğu sonucu doğuracaktı.
Böylece kahvesini ve viskisini içti.
Sabahın ortasında üçüncü fincanını içiyordu, harap bir koltuğa gömülmüştü, kucağında eski bir fotoğraf albümü açıktı. Kendisi ve Ruth gençken ve gelecek vaat ederken, sayfaları karıştırıp düğün fotoğraflarına bakıyordu.
Ve sonra tek oğulları Timothy'nin resimleri vardı. Ne kadar tatlı ve sevgi dolu bir çocuktu.
Walter gözlerini kapattı.
İşine geldikleri günü hatırladı. İki üniformalı polis memuru. Korkunç bir kaza olmuştu. Genç subay, "Belki de oturmalısınız efendim" dedi. Her şey bir rüya gibiydi. Hayır, bir kabus. Kelimeleri bulanıklaştı ama anlamları zihninin derinliklerine kazındı ve sonsuza kadar ruhunu rahatsız edecekti.
Ruth ve Timothy ölmüştü.
Hayat hikayelerinin ve sonuçlarının çoğu şansa bağlıdır.
O kader gününde Ruth, Walter'a işi bırakıp kendisi ve Timothy ile birlikte plajda bir gün geçirmesini önerdi. "Çok fazla çalışıyorsun Walter. Nadiren gideceksek sahile bu kadar yakın yaşamanın ne anlamı var? dedi.
Ancak Walter hırslı bir mimardı.
"Hayır siz ikiniz gidin. Bugün buluşacak müşterilerim var. Bütün bunlara nasıl paramız yetiyor sanıyorsun?" dedi Walter. Ve böylece Walter banliyöde çalışmaya gitti. Ruth ve Timothy o sabahın ilerleyen saatlerinde Miata spor arabasına binip sahile doğru yola çıktılar.
Eğer Walter izinli olsaydı büyük Chevy Suburban'ıyla birlikte gideceklerdi. Zamanlama farklı olabilirdi ama hızla giden kamyonet onlara çarpsa bile Suburban darbeyi absorbe edebilirdi. Ne yazık ki olan bu değil. Ruth'un küçük Miata'sı, hız yapan bir Ford F150 kamyonuyla boy ölçüşemezdi.
Walter'ın hayatı bir anda değişti.
Sevgili karısını ve çocuğunu gömdü ve kariyerinin onu tüketmesine izin verdi. Mimarlık firması birçok müşteri ve ödülle birlikte büyüdü. Geceleri evde tek başına oturup Frank Lloyd Wright, Zaha Hadid, Frank Gehry ve diğerlerinin çalışmalarını içeren mimarlık kitaplarına göz atıyordu. Bazen inşaat fikirlerinin eskizlerini çiziyordu. Kayıptan ve acıdan kaçmasına yardımcı olacak her şey.
Yıllar tıkır tıkır geçiyor.
O berbat günde işe gitmenin suçluluğunu üzerinden atamadı. Walter'ın mimariye olan sevgisi giderek azaldı. Sosyal etkinlikler ve seyahatlerle dikkatini dağıtmaya çalıştı ama her şey parlaklığını yitirdi. Sağlığının bozulduğunu söylemeden geçemeyeceğiz. Baş ağrıları, mide sorunları ve uykusuzluk ona eziyet ediyordu. Doktorlar hap ve ilaç yazdılar ama yardımcı olmadılar.
Böylece Walter pes etmeye karar verdi. Mimarlık firmasını sattı Daha fazla viski aldım.
Kendini yavaş yavaş içip ölene kadar içmeyi göze alarak, yalnız bir emekliliğe adım attı.
Bir gece Walter, Timothy'nin güzel oğlunun bu dünyadan ayrıldığı günden beri değişmeden kalan odasının kapısını açtı.
Walter, Timothy'nin kitaplığında bulunan içi doldurulmuş zürafayı gördü. Ruth ve Timothy zürafaları severdi. Timothy kıkırdadığında Ruth, "Zürafalar senin için boyunlarını ortaya çıkarmaya hazır" diyordu ve Walter da "Bu ne anlama geliyor?" diye yanıtlıyordu. bu sadece Ruth ve Timothy'yi daha çok güldürdü.
Walter çoğu zaman Timothy'nin yatağına yığılır, doldurulmuş zürafayı göğsüne yakın tutar ve Timothy'nin adını defalarca fısıldardı.
Walter ablası Emily'yi henüz 18 yaşındayken kaybetmişti, dolayısıyla Ruth ve Timothy'nin kazasından önce zamansız bir kayıp hakkında bir şeyler biliyordu. Emily neredeyse bir yıl boyunca nadir görülen bir kanser türüyle cesaret ve metanetle savaştı.
Emily ölmeden bir gün önce Walter'a şöyle dedi: "Ah Walter, endişelenme. Hayatımda çok şey yaptım. Sorun değil tatlım. Benjamin Franklin'i hatırladın mı? Bir defasında şöyle demişti: 'Bazı insanlar 25 yaşında ölür ve 75'ine kadar gömülmez.' Önemli olan bize verilen yıllar değil, onlarla ne yaptığımızdır. Ve çok şey yapmam gerekiyor.
Emily'nin onda her zaman ilahi bir ışığı vardı; Walter'ın bunu kanalize edebilmeyi dilediği bir şey.
Katolik olarak yetiştirilen Walter, kiliseden ve dinden uzaklaştı. Bakire doğumlar ve yanan çalılar ona çok saçma geliyordu. Ama yine de, şimdi bile annesinin eski tespihini alıp yatağına uzandığı, viskisini içtiği ve biraz dua ettiği geceler oluyordu.
İçinde bir şeylerin çözüldüğünü hissetti. Peki azıcık dua etmenin ne zararı olabilir?
"Tanrı yardımcım olsun" diye fısıldadı kendi kendine.
Ertesi sabah güneş çıktı; önceki haftanın yağmurlu ve soğuk havasına göre bu hoş bir değişiklikti.
Akşamdan kalma Walter yerel bir kafeye doğru yürüdü. Büyük bir kahve sipariş etti ve dışarıda, güneşin altında oturdu. Gözlerini kapattı.
"Affedersiniz, bu koltuk dolu mu? Sana eşlik etsem olur mu? Bu güneş gerçekten muhteşem.”
Walter gözlerini açtı ve yukarı baktı. Kadın orta yaşlıydı, rüzgarda uçuşan saçları vardı, kabarık beyaz bir ceket, atletik pantolon ve yanları tokalı, terlik benzeri yüksek topuklu ayakkabılar giyiyordu. Işıltılı bir şekilde gülümsedi ve gözleri nazikti.
Lütfen bana katılın, dedi Walter boş sandalyeyi işaret ederek.
"Ben Emily" dedi.
"Güzel isim. Kız kardeşimin adı Emily'ydi."
Aniden bir cep telefonu çaldı. "Ah, ah," dedi, "Bu lanet şeyi kapatayım. Telefonumla bir aşk/nefret ilişkim var. İş için, bankacılık için ve kaybolduğumda ona ihtiyacım var. Ama engel oluyor. Bazen sakinliğe ihtiyacım var. Ve telefon sürekli çalıyor ve cıvıl cıvıl cıvıl cıvıl cıvıl cıvıl çalarken nasıl düzgün bir konuşma yapabilirsiniz?
Emily telefonu ceketinin cebine koydu.
Sonra Walter ve Emily konuştular. Ölçülecek ortak bir tarih olmadığında veya ihanete uğrayan sırlarla ilgili endişeler olmadığında yabancıların bazen yaptığı türden kolay bir konuşmaydı.
Walter, Emily ve kocasının kar amacı gütmeyen bir bağış toplama organizasyonu işlettiğini öğrendi. En büyük müşterilerinden biri yerel bir yetimhane olan Umudun Eli'ydi. Emily, kendisinin ve kocasının çocuk sahibi olamadıklarını ancak yetim çocuklara yardım etmekten mutluluk duyduklarını paylaştı. Walter, Emily'ye emekli bir mimar olduğunu söylediğinde heyecanlandı.
“Yetimhaneye yeni bir batı kanadı inşa etmemiz gerekiyor ama paramız kısıtlı. Hiç böyle bir tasarım işi düşünür müsünüz? Çok fazla para ödeyemiyoruz. Emily, "Birçok müteahhit bize indirimli fiyat veriyor" dedi.
Bu daha geniş bir tartışmanın önünü açtı.
Walter mimari çalışmalara olan tutkusunu kaybettiğini söyledi. Eşi ve oğlunun ölümünü paylaştı. Kendini nasıl kariyerine adadığını, sadece tükendiğini ve asla suçluluk ve üzüntüden kaçmadığını anlattı. Emily'ye tüm bunları anlattığına inanamıyordu ama ondaki bir şeyler onu rahatlatıyor ve güven veriyordu.
Emily masanın üzerinden uzanıp elini sıktı ve "Ah Walter, çok üzgünüm" dedi. Daha sonra çantasına uzanıp bir kitap çıkardı.
Emily, "Bu çocuk romanını yetimhanede buldum ve çok beğendim" dedi. “Adı 'Jeremy Thatcher, Dragon Hatcher'. Hikayenin mesajı, sana ihtiyacı olan bir yaratığa sevgi dolu bir bakıcı olmak, güçlü bir bağ kurmak ve sonra yaratığı onu bırakacak kadar sevmekle ilgili. Size kısa bir paragraf okumamın sakıncası var mı?”
"Elbette," dedi Walter eğlenerek ve merakla.
Emily birkaç sayfaya göz attı, Walter'a gülümsedi ve ardından şunları okudu:
"Sevdiğin hiçbir şey kaybolmaz. Tam olarak değil. Nesneler, insanlar; er ya da geç her zaman giderler. Ay ışığını tutamadığın gibi onları da tutamazsın. Ama eğer sana dokundularsa, eğer senin içindeyseler o zaman hâlâ senindirler. Gerçekten sahip olduğunuz tek şey, kalbinizde tuttuklarınızdır."
Emily başını kaldırdığında Walter'ın yüzü ellerinin arasına gömülmüştü. Ağlarken omuzları ileri geri sallanıyordu.
Emily sandalyesinden kalktı ve Walter'ı sıkıca kollarına aldı.
Walter, duygusal çöküşünün ardından ne kadar utandığını söyledi.
Emily, "Üzülme Walter," dedi. "Hepimizin üzerinde çalışması gereken şeyler var. Kocam ve ben çocuğumuz olamayacağını öğrendiğimizde zor bir süreçten geçtik. Çok tartıştık. Boşanmayı bile konuştuk. Ama sonra yıllar önce ölen harika annemi düşündüm. Benim için ne isteyeceğini düşündüm. Ve onun benim ve kocamın mutlu olmasını isteyeceğini fark ettim. Sanırım kaybettiklerimizin bizden istediği şey hep budur. Mutlu olmak. Böylece kendimi toparladım ve kocamla birlikte yardım aldık. Yetimhaneyle yaptığımız hayır işlerine yol açan da bu oldu.”
Walter, Teşekkür ederim Emily, dedi.
Telefon numaralarını birbirlerine verdiler ve Walter onun yetimhaneyi ziyaret etme ve batı kanadındaki genişlemeyi değerlendirme teklifini değerlendireceğini söyledi.
O akşam evde, Walter kendine bir bardak viski doldurdu, ağır adımlarla yatak odasına gitti ve masasının çekmecesindeki bir kulptan sarkan annesinin tespihini gördü.
Geçen geceki küçük duasını düşündü... "Tanrı yardımcım olsun." Ve sonra Katolik okulunda öğrendiği bir C. S. Lewis sözünü hatırladı:
“Dua ediyorum çünkü kendime engel olamıyorum. Çaresiz olduğum için dua ediyorum. Dua ediyorum çünkü ihtiyaç her zaman içimden çıkıyor, uyanıkken ve uyurken. Allah'ı değiştirmez. Bu beni değiştiriyor.”
Emily ile şans eseri karşılaşmasını düşündü. Viskisinden bir yudum daha aldı ve sıcaklığının içine yayıldığını hissetti.
O güldü.
"Gizemli şekillerde çalışıyoruz, öyle mi Lorduz?" Walter yüksek sesle söyledi. "Peki 'Emily' adında bir kadınla karşılaşmanın biraz basmakalıp olduğunu düşünmüyor musun?" Tekrar güldü ve viskisinden daha uzun bir yudum aldı.
Ama bu sefer aşağı inerken yandı.
Timothy'nin odasına girdi, içi doldurulmuş zürafayı aldı ve yatağa uzandı. Yorgundu. Günün olayları ve viski aklına yerleşti. Bardak parmaklarının arasından yere yuvarlandı.
Ve Walter derin bir uykuya daldı.
Walter ertesi sabah uyandığında oyuncak zürafa yastığın üzerinde yatıyordu ve görünüşte hayal kırıklığına uğramış gözlerle ona bakıyordu.
Walter, "Üzgünüm Timothy," dedi.
Walter'ın cep telefonu yerde titriyordu. Eline aldı ve metni okudu. Emily'den gelmişti:
“Hey Walter, bugün Umudun Eli'ne gidiyorum. Kısa bir süre olduğunu biliyorum ama bana katılmak ister misin? Seni öğlen alabilirim, sonra da projede bize yardım etmek isteyip istemediğine bakarsın, öyle mi?
Walter zürafaya baktı, sonra tekrar telefonuna döndü.
"Peki. Öğlen görüşürüz," diye mesaj attı Walter.
Emily beyaz bir Range Rover'la zamanında geldi.
Yol boyunca dostane bir şekilde sohbet ettiler ve çok geçmeden yetimhanenin uzun araba yolu girişine vardılar. Üstlerinde "Umudun Eli" yazan büyük bir kemerli tabela duruyordu. Yetimhanenin güzel manzaralı ana kampüsüne çıkan dolambaçlı araba yolunun her iki yanında selvi ağaçları sıralanıyordu.
Emily, "İşte geldik," dedi.
Çocuklar çimlerde oynuyorlardı. Emily ve Walter ana girişe doğru yürüdüler, orada elinde gazete taşıyan genç bir rahip onları karşılamak için kapıyı açtı.
Emily, "Ah, Peder Murray," dedi. "Bu benim arkadaşım Walter. Batı kanadının tasarımında bize yardım etmeye geldi.”
Walter, Peder Murray ile el sıkışırken, "Eh, buraya sadece bir göz atmaya geldim" dedi.
Peder Murray, "Elbette anlıyorum Walter," dedi. "Burada olmana çok sevindik. Bu gazeteyi ofisime bırakayım, sonra sana etrafı gezdiririm.”
Walter, "İnsanların hâlâ gazete okuduğunu bilmiyordum" dedi. "Artık herkesin çevrimiçi olduğunu veya TikTok şeylerini izlediğini sanıyordum."
Peder Murray kıkırdadı. “Eh, genç olabilirim ama gazeteleri seviyorum. Fiziksellikleri. Parmaklarımdaki iz. Okunacak tüm farklı bölümler.
"En sevdiğiniz bölüm hangisi... spor?" diye sordu.
“Ah, pek spor değil. Manşetleri ve görüş sayfasını okudum. Her zaman gazetenin en az okunan bölümünü okuduğum için biraz tuhafım.”
"Peki o nedir?" diye sordu.
Peder Murray, "Düzeltmeler," dedi. "Genellikle sayfanın alt kısmında, manşetlerden, özel haberlerden ve ilginç hikayelerden uzakta yer alıyorlar. Bana insanları hatırlatıyorlar.”
"Nasıl yani?" dedi Walter.
Peder Murray durdu, bir anlığına aşağıya baktı ve sonra tekrar Walter'a döndü. “Eh, gazete editörleri hata yapmaktan hoşlanmazlar. Bu yüzden düzeltmeleri sayfanın alt kısmında gizlerler. İnsanlar benzer. Yaralarımız ve hatalarımız da gizlendi. Gülümsemelerimizin, sahte mutluluklarımızın ve dış görünüşümüzün altında gizlidir.”
Emily, Ne kadar doğru, dedi.
Peder Murray şunları ekledi: “Yaralarımızı, suçluluklarımızı ve pişmanlıklarımızı kimse görmesin diye bir kenara koyuyoruz. Belki ortadan kalkarlar umuduyla hatalarımızı gizli tutuyoruz. Ama elbette her zaman oradalar. Beklemek. Seyretme. Umuyoruz ki bir gün onları tanıyacağız, kabul edeceğiz ve özgür bırakacağız.”
Emily başını salladı, Walter boğazını temizledi ve ardından Peder Murray şöyle dedi: "Özür dilerim, beni dinle. Yürüyen bir Pazar vaazına benziyorum. Artık kampüsü gezelim mi?”
Ve üçü araziyi ve tüm binaları dolaştılar.
Walter batı kanadına olan ihtiyacı görebiliyordu ve tasarım çalışmasının basit bir proje olacağını biliyordu. Ama bağlanmak istediğinden emin değildi. İçinin parçalandığını hissetti. Bir yanı yavaş yavaş yok etmeye devam etmek istiyordu. Acı dolu kefareti.
Ama başka bir yanı, uykuda olan ve derindeki bir yanı, yaşama özlemi duyuyordu. Geçmişten, acıdan, kayıplardan, suçluluk duygusu ve pişmanlığın acısından kurtulmanın özlemini çekiyordum.
Turun sonunda Peder Murray, Walter'a çocukların yatak odalarından bazılarını gösterdi.
Çocuklarla konuştular ve Walter bu terk edilmiş genç ruhlara acımadan edemedi. Yetimhane olmasa nerede olurlar?
Peder Murray, "Seni Steven'la tanıştırayım" dedi. "Odası soldaki son oda, sonra Emily seni evine götürebilir." Peder Murray kapıyı çaldı ve genç bir oğlan sesi "Girin" dedi.
Steven'ın düzenli odasına girdiler.
Çocuk gözlük takıyordu ve masasının her yerinde hayvan çizimleri vardı. Peder Murray eskizlerden birini aldı. "Bu çok hoş, Steven. İyi bir sanatçı oluyorsun.
Emily başka bir çizimi işaret etti ve şöyle dedi: "Vay canına, Steven, keşke bir atı bu kadar iyi çizebilseydim. Büyüyünce sanatçı mı olmak istiyorsun?”
Steven, "Hayvan çizmeyi seviyorum ama sanatçı olmak istemiyorum" dedi. “Hayvan doktoru olmak istiyorum. Nasıl söyleyeceğimi unuttum..."
Walter, "Veteriner," diye önerdi.
"Evet, bu kadar" dedi Steven. “Veteriner olmak istiyorum.”
“Favori bir hayvanın var mı?” Peder Murray sordu.
Steven tereddüt etmeden "Zürafaları severim" dedi.
Walter nefesini toparlamak zorunda kaldı. Sanki içinde bir şeyler gevşemiş gibi tuhaf hissetti.
“Zürafalar mı dedin?” dedi Walter.
“Evet, onlar benim favorim. Hızlı koşabilirler ve en uzun hayvanlardırlar. Boyunları uzun olmasına rağmen yere ulaşacak kadar uzun değiller. Bu yüzden su içmek için bacaklarını bükmek zorunda kalıyorlar. Ve bacak kaslarının çok sıkı olduğunu ve böylece kanın vücutlarını kalplerine geri getirebileceğini okudum."
"Bir dakika oturmamın sakıncası var mı?" dedi Walter.
Peder Murray, Steven'ın masasındaki sandalyeyi çekerken, "Elbette," dedi. "İyi misin Walter?"
"Evet baba, iyi olacağım."
Walter derin bir nefes aldı. Ne hissettiğini açıklayamıyordu. Sanki bir şey kalkıyordu. Küçük bir çocuğun zürafaları sevdiğini söylemesi yüzünden ruhunun derinliklerindeki üzüntü ve ağırlık buharlaşıyor gibiydi.
"Zürafaları sever misin? Steven, Walter'a sordu.
"Ah evet Steven, zürafaları çok severim."
“Onların nesini beğeniyorsun?” Steven sordu.
Walter, "Zürafalar sizin için boyunlarını ortaya çıkarmaya hazır" dedi.
Bunun üzerine Steven kahkahalara boğuldu.
Emily ve Peder Murray de gülüyorlardı. Öğleden sonra güneşi yatak odasının penceresinden içeri sıcak ışık huzmeleri gönderiyordu ve etraflarındaki tüm alan parlıyormuş gibi görünüyordu.
“Bize çizimlerini gösterdiğin için teşekkürler Steven. Harika bir hayvan doktoru olacağını düşünüyorum ve umarım elinden geldiğince çok zürafaya yardım edebilirsin," dedi Walter.
“Sen de hayvan doktoru olmak ister misin?” Steven sordu.
"Hayır Steven, ben bir mimarım. İnsanlar için binalar tasarlıyorum ve Peder Murray ile Emily'nin sen ve arkadaşların için yeni bir kanat tasarlayıp inşa etmesine yardım edeceğim.
Emily, Walter'a sarıldı ve bir sevinç çığlığı attı. Peder Murray, Walter'ın elini sıktı ve şöyle dedi: "Bu harika Walter, gerçekten harika. Çok yaşa."
Daha sonra eve dönerken Emily arabasının camlarını açtı ve ikisi de serin esintinin tadını çıkardı. Walter'da bir şeylerin değiştiğini hissedebiliyordu. Derin bir şey.
"Ne hakkında düşünüyorsun?" Walter manzaraya bakarken sordu.
"Uzay ve zamanın ötesinde bir yerlerde Ruth'um ve Timothy'nin gülümsediğini düşünüyorum. Artık benim için endişelenmelerine gerek yok. Nihayet özgürler.”
Emily, "Sen de öyle, Walter," dedi. "Sen de öyle."
John P. Weiss
Comments