Son dönemlerde çevremden duyduğum hayal kırıklığı artıyor. Günler birbirine karışıyor ve iç huzurum yok oluyor. Sürekli aynı yatakta uyanmak, aynı manzarayı görmek, kahvaltıyı aynı odada yapmak ve aynı komşularla karşılaşmak kaçınılmaz bir monotonluğa yol açıyor. İki günü birbirinin aynı olan kişi zararda demektir; bu da bizi mekan değiştirmeye yönlendiren bir güç oluyor.
Eğer evde kalmaktan ilham alamıyor ve keyif bulmuyorsanız, normalde her hafta sonu dışarı çıkabilirsiniz, değil mi? Ancak şu anda, pandemi nedeniyle neredeyse iki yıldır, çoğumuz evimizi, hatta şehrimizi bile bir günden fazla terk edemiyoruz. Bu durumda sıkılmak, hayal kırıklığına uğramak, huzursuzluk ve öfke hissetmek doğal. Açıkçası, ben de aynı duyguları yaşıyorum.
Bu durumdan hızlıca kurtulmak için şunları yapıyorum: Çevreni değiştirme isteği yeni değildir. Stoacı filozoflar bu konuda çok şey yazıp çizmişlerdir. Seneca, en yakın arkadaşı Lucilius'a yazdığı bir mektupta, Lucilius'un hayatının ne kadar monoton olduğundan ve onu nasıl depresyona sürüklediğinden şikayet ederken bunu dile getiriyor.
"Senin başına gelen bu mu ve sanki bu yeni bir tecrübe gibi mi şaşırıyorsun? Bu kadar uzun seyahatler ve mekan değişiklikleriyle hâlâ üzüntü ve depresyondan kurtulamadın mı? Tavrını değiştirmelisin, çevreni değil!"
Evet, haklısınız. Neden şaşırıyoruz ki? Çevremizi suçlamakta ısrar etmemiz gerçekten tuhaf. Sadece buradan ayrılmanın gerektiğini düşünüyoruz. Manzara değişikliğinin sorunlarımızı çözeceği gibi bir yanılgı içindeyiz. Elbette öyle bir şey mümkün değil. Sorunun çevremizde olduğunu sanıyoruz, fakat asıl sorun zihnimizde yatıyor.
Sorun senin değil. Çevremize uyum sağlamak doğamızın bir parçasıdır. Eğer hiçbir yenilik ya da değişiklik yoksa, hayatından sıkılmayan bir kişiyle karşılaşmadığımı söyleyebilirim. Hayatınız ne kadar muhteşem olursa olsun, bir süre sonra standartlarınıza uyum sağlarsınız. Ve bu durumda, Lucilius gibi depresyon hissi yaşayabilirsiniz.
Bazen, her şeyin daima mükemmel olduğunu savunan aşırı iyimser insanlarla karşılaşabilirsiniz. "Nasılsın?" diye sorduğunuzda, "Harika!" diye yanıt verirler. Ancak kim sürekli "harika" hissedebilir ki? Bu gerçekçi mi? Kesinlikle hayır. Lütfen beni rahat bırakın. Hayat zor ve her zaman mükemmel olduğunu iddia etmek gerçeği yansıtmıyor.
Ancak mesele şu ki, kasvetli düşüncelerimizden sıyrılma yeteneğimiz var. Aslında sizin hiçbir sorununuz yok; varlık, ruhsal durum, bilinç seviyesi ya da kendinizi nasıl tanımlıyorsanız, bu önemli değil. Bu ezoterik gibi görünebilir, ancak kendimi suçlu hissettiğimde, bunu kendime hatırlatıyorum:
Çözüm dışarıda aranmamalı. Asıl çözüm tam burada, bulunduğum noktada. Yapmam gereken tek şey, bakış açımı değiştirmek!
Diğer şeyleri hemen değiştirmeye kalkışmayın, hatta kontrolünüz altında olsalar bile. "Ama Stoacılar, bunu yapmam gerektiğini söylüyor! Kontrol edebildiğiniz şeylere odaklanın diyor. Kararlarım üzerinde de kontrolüm var, değil mi? Yeni bir iş bulmaya ya da başka bir şehre taşınmaya karar verebilirim!" Evet, bu doğru. Fakat Stoacılık, çoğu insanın sandığından daha ince ve karmaşık bir felsefedir.
Belirli şeyleri kontrol edebilme yeteneğinizin olması, her zaman kontrolü kullanmanız gerektiği anlamına gelmez. Önemli olan, sakin ve sessiz bir ortamda çalışmaktır. Sakin ve objektif kalmaya özen gösterin. Bu, standart çalışma yönteminiz haline gelsin ve kararlarınızı bu doğrultuda alın.
Çevrenizi değiştirmek söz konusu olduğunda, şöyle düşünüyorum: Karayipler'e bir seyahat ve yüzme fikri çok cazip geliyor. Ancak herhangi bir şeye ihtiyacım yok; durumumdan memnunum. İşler yoluna girdiğinde gider miyim? Büyük ihtimalle. Gitmek zor olursa, orada kalarak günlerimi değerlendirecek miyim? Kesinlikle.
Özetlemek gerekirse, iç huzuru bulmak için dış koşulları değiştirmenize gerek yoktur. Huzur, tam da bulunduğunuz yerdedir. Onu görebilmek için tek yapmanız gereken zihniyetinizi değiştirmektir.
Comments